****Álvaro Alonso****

Seguindo a tradición galega, para espantar as meigas, non hai nada mellor que preparar una boa quiemada e recitar o seu conxuro. Pénsase que a orixe desta tradición aparece nos séculos XI e XII coincidindo coa construcción da Catedral de Santiago. Aínda que non está moi clara a procedencia exacta deste costume, o que sí sabemos é que é milenario.

A QUEIMADA, RECEITA E CONXURO

A queimada é una bebida feita a base de augardente e azucre, a que se lle prende lume e deixase arder durante un tempo. A súa preparación tamén se lle pode engadir a pel dun limón, dunha laranxa e gráns de café.

A queimada non é só una bebida tradicional galega e ademáis todo un ritual xa que mentres se prepara é recitado un conxuro para alexar as bruxas e quedar liberado de todo mal.

UNHA RECEITA DA QUEIMADA

Ingredientes:

Augardente, azucre branco e fino, pel dun limón ou laranxa e gráns de café.

Preparación:

Nun recipiente de barro cocido vértese a augardente e o azucre, 120 gramos por cada litro de augardente. Añadese a pel do limón e o café.

Remóvese e encéndese lume, mediante un cazo no que anteriormente collemos augardente. Moi despacio colócase o cazo cerca do recipiente para que o lume pase dun o outro. Remóvese ata que o azucre se consuma.

No mesmo cazo bótase de novo un pouco azucre, esta vez seco e móvese ata convertilo en almíbar. Vértese sobre as chamas e removendoo espérase a que as lapas teñan una cor azulada, continuaráse ata que se queime casi todo o alcol. Déixase apagar e sírvese.

O CONXURO DA QUEIMADA

Mouchos, coruxas, sapos e bruxas.
Demos, trasgos e diaños,
espritos das nevoadas veigas.
Corvos, pintigas e meigas:
feitizos das manciñeiras.
Podres cañotas furadas,
fogar dos vermes e alimañas.
Lume das Santas Compañas,
mal de ollo, negros meigallos,
cheiro dos mortos, tronos e raios.
Oubeo do can, pregón da morte;
fuciño do sátiro e pe do coello.
Pecadora lingua da mala muller
casada cun home vello.
Averno de Satán e Belcebú,
lume dos cadavres ardentes,
corpos mutilados dos indecentes,
peidos dos infernales cús,
muxido da mar embravecida.
Barriga inútil da muller solteira,
falar dos gatos que andan á xaneira,
guedella porca da cabra mal parida.
Con este fol levantarei
as chamas deste lume
que asemella ao do Inferno,
e fuxirán as bruxas
a cabalo das súas escobas,
indose bañar na praia
das areas gordas.
¡Oide, oide! os ruxidos
que dan as que non poden
deixar de queimarse no augardente
quedando así purificadas.
E cando este brebaxe
baixe polas nosas gorxas,
quedaremos libres dos males
da nosa alma e de todo embruxamento.
Forzas do ar, terra, mar e lume,
a vós fago esta chamada:
si é verdade que tendes máis poder
que a humana xente,
eiquí e agora, facede cós espritos
dos amigos que estan fóra,
participen con nós desta Queimada.